Introvert

Van de Amerikaanse schrijfster Susan Cain verscheen onlangs de vertaling van haar boek Quiet : the power of introverts in a world that can't stop talking.

Daarin houdt ze een warm pleidooi voor de positieve bijdrage van introverte mensen aan onze samenleving. Ze slaat daarin door. Legt té veel de nadruk op die positieve aspecten. Maar dat doet ze bewust:

We zijn nu al zo lang gefocust op de extraverte mens dat het tijd is de boel in balans te brengen. Vergelijk het met vrouwenemancipatie. Het heeft zo lang geduurd voordat vrouwen voor vol werden aangezien en hun talenten werden benut. Die lans breek ik nu voor introverte mensen.

Dit citaat komt uit een interview in De Volkskrant (van maandag 2 april 2012). De aanleiding voor dit artikel was de verschijning van Stil : de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen. Maar ook het opmerkelijke succes van haar TED-toespraak: The power of introverts. Die sinds het in maart werd geplaatst al door meer dan 1.7 miljoen mensen is bekeken (stand op maandag 9 april 2012 1.747.726). Een verhaal dat aanslaat. Voor veel introverte mensen een soort erkenning is. Dat zij er ook toe doen. In onze door extraverten geregeerde en overheerste wereld.

Who's in control?

Susan Cain werpt een opmerkelijke vraag op: doen introverte mensen er ook toe? Of draait de wereld alleen door de inzet van extraverte mensen? Het antwoord is natuurlijk dat introverte mensen er wel degelijk ook toe doen. Alleen stellen die zich vaak té bescheiden aan de rand op. Hoeven niet zo nodig de credits te krijgen. Maar Susan Cain doet meer als dat beeld bevestigen. Ze bepleit met argumenten dat introverten meer waardering zouden moeten krijgen. Sterker. Ze beweert dat veel van onze huidige problemen niet hadden bestaan als er door de extraverten onder ons meer naar de argumenten van introverten was geluisterd. Denk aan de bankencrisis. Door extraverte bankiers zijn bewust grenzen overschreden. Die hebben niet geluisterd naar signalen van (introverte) collega's en ondergeschikten dat hun 'producten' niet altijd correct waren. Om het netjes te zeggen.

Bijschrift toevoegen

Je ziet ze alom

Het boek van Susan Cain is sinds verschijning in januari een grote bestseller in de Verenigde Staten. Ze beschrijft zaken die velen aanspreken. Haar verhaal is an sich niet uniek. Mensen zijn al veel eerder en door anderen ingedeeld in introvert/extravert. In haar boek haalt ze de geschiedenis op. Maar blijkbaar is de tijd rijp om de introverte mens naar voren te halen. Als een tegenwicht tegen de extraverte meerderheid die er op veel terreinen een potje van heeft gemaakt.

Klik hier om te testen of u introvert of extravert bent (samengesteld door Susan Cain voor Time, januari 2012) (shyness, verlegenheid is echter iets anders als introvert zijn)

Voorbeelden alom

Susan Cain doorspekt haar vlot geschreven boek met veel voorbeelden. Daardoor komen vanzelf voorbeelden uit de actualiteit, je eigen omgeving en de wereld van de fictie bovendrijven. Overal zitten ze.

John Leerdam

John Leerdam - een échte extravert

Enkele dagen na het Volkskrant-interview liet PvdA-politicus John Leerdam zien hoe een extravert persoon de fout in kan gaan. Hij ging al te gretig in op vragen over een niet bestaande terrorist (Jael Jablaba) en vermeende standpunten van de al zes jaar in coma liggende Israëlische ex-premier Sharon.

Marcel Metze - de hoogmoedigen

Marcel Metze heeft de afgelopen jaren veel geschreven over het Nederlandse bedrijfsleven. Hij kent de toplui van grote bedrijven als geen ander. Weet wat hun beweegt, waar ze de fout in gaan. Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van (zijn) uitgever Balans schreef hij een kort boekje: De hoogmoedigen. Een pamflet waarin hij aangeeft wat er mis in de top van veel bedrijven. Tevens is het onbedoeld een perfecte illustratie van het gedachtegoed van Susan Cain. Enkele citaten:

Maar de meesten werden opgeleid tot wat de eminente managementdeskundige Henry Mintzberg noemt: calculerende managers, intellectueel en cognitief op hoog niveau, maar sociaal en emotioneel laag ontwikkeld en ver verwijderd van bredere ethische concepten - tot types als Marion Gout, zeg maar. En omdat de managementopleidingen in West-Europa zich door de Amerikaanse lieten inspireren, kreeg ook het Europese bedrijfsleven geleidelijk meer van dergelijke managerstypes in zijn kantoren. (pagina 38-39)

Het nieuwe kapitalisme, dat zich vanaf begin jaren tachtig heeft ontwikkeld, draait om flexibiliteit, kortetermijn-winstmaximalisatie, de voortdurende verbouwing van organisaties en de permanente destructie en creatie van banen. Het centrale motto van het nieuwe kapitalisme is No Long Term. De gevolgen voor het individu zijn ingrijpend. In het nieuwe kapitalisme leven mensen in constante onzekerheid. () Het opbouwen van ervaring, van een carrière en van een professionele identiteit heeft in het nieuwe kapitalisme weinig waarde. Verandering is heilig, het leven wordt een aaneenschakeling van risico's en kansen, eigenlijk één grote gokpartij. In zo'n wereld raken mensen moreel op drift, constateert Sennett, en hij illustreert dit aan de hand van een reeks individuele gevallen. Ze ontwikkelen een fluïde en gefragmenteerd professioneel zelfbeeld, waarin weinig plaats is voor langetermijnwaarden als betrokkenheid, doelgerichtheid, loyaliteit, principes of voor een eigen levensverhaal - kortom: voor die aspecten via welke het persoonlijke karakter van de mens zich vormt en tot uitdrukking komt. (pagina 71-72)

 

Tot overmaat van ramp zijn de moderne MBA-type managers behalve egocentrisch, overbetaald en monomaan ook nog eens fundamenteel conservatief. Dat komt, omdat ze meer nadruk leggen op exploitatie dan op exploratie, stelt Henry Mintzberg. Ze zijn zó met winst en efficiency bezig dat ze het creatieve talent van hun organisatie verstikken. Ze denken dat ze open van geest zijn en gericht op verandering, maar in werkelijkheid streven ze meestal naar formalisering en centralisering, aldus Mintzberg. Velen van hen ontwikkelen zich in de praktijk tot bureaucraten. Geen enkele MBA-opleiding propageert dit, maar de nadruk op systemen, prestatiecriteria en formalisering leidt daar als vanzelf toe. (pagina 80-81)

Belazert pappa zijn klanten?

Onder deze kop beschreef Joris Luyendijk in NRC Next een introverte man in Londen die op zeker moment inzag dat zijn werkgever hem dingen liet doen die niet bij zijn aard pasten. Joris Luyendijk is de laatste maanden bezig om The City in Londen in kaart te brengen. Het financiële hart van Londen. The City, die op haar manier maar al te betrokken is geweest bij de financiële crisis waarin we nu al weer enige jaren zitten. Hij probeert als socioloog een beeld te geven van de mensen die daar werken. Op donderdag 5 april beschrijft hij ene Roger. Een aardige man van in de dertig die jarenlang werkzaam was als derivaten-structurer. Een beroep dat hij niet eens probeert uit te leggen. Handelaar in gebakken lucht

Het was het verhaal van dr. Faust. Ik verkocht mijn ziel aan de duivel voor een zak met geld, en de duivel kreeg mijn morele integriteit ervoor terug. Dat vond ik lange tijd prima, en toen niet meer. Vanwaar die omslag? Het was niet één bepaald moment, geen donderslag van inzicht. Maar je moet jezelf  elke ochtend in de spiegel kijken. Ik ging me voorstellen hoe ik ooit een zoon of dochter zou krijgen die zou vragen, papa wat doe jij eigenlijk voor werk. Wat moest ik dan antwoorden? 'Nou lieverd, papa belazert zijn klanten?'

Een typisch voorbeeld van iemand die zich afvraagt of hij bijdraagt aan het (laten) ontstaan van echte waarde(n).

Intouchables

In de filmhit van 2012 én feelgood movie van het jaar zijn de twee hoofdpersonen op allerlei manieren elkaars tegenpolen. De verlamde, rijke, goedopgeleide blanke man is 'de' introvert. En zijn zwarte verzorger is zeer extravert. Toch passen ze bij elkaar. Vullen elkaar aan. Susan Cain beschrijft het op haar manier. Ook vormen de verlamde miljonair Philippe en zijn vlotte hulp Driss een illustratie van het verhaal van sir Ken Robinson dat in een goed (creatief) team de 'leden' elkaar aanvullen. Respect hebben voor elkaars zwakheden.

Lord Grantham

Downton abbey

In de Engelse tv-serie zitten typische voorbeelden van introverte én extraverte personen. In de slotaflevering van het tweede seizoen (de kerstspecial) roept de introverte Lord op zeker moment uit "I couldn't do any more chatter". Hij is het zat. Praten over ditjes en datjes, terwijl een van zijn ondergeschikten in de dodencel zit. In diezelfde aflevering probeert de extraverte valet in het gevlei bij zijn Lord te komen door diens hond kwijt te maken. Met het oogmerk om hem later te vinden. En vinden de voor elkaar bestemde introverte lady Mary en neef William elkaar aan het eind. En complimenteert de extraverte huisbazin mrs. Hughes het introverte huismeisje Anna "You're both highly valued".

Darcy en Elisabeth

Van Downton abbey is het een kleine stap naar Pride & Prejudice. Het boek en de BBC-tv-verfilming uit 1995. Waarin de zeer introverte mr. Darcy zichzelf veel moeite moet getroosten om boven zijn aard uit te 'stijgen' om de extraverte Elisabeth te krijgen.

Meer lezen?
Martin Olsen Laney. Het introverte type : een stille kracht (2005)
Renee Baron. Helemaal mijn type! : ontdek hoe je ook als tegenpolen een langdurige en succesvolle relatie kunt hebben (2011)
Marlies Brenters. De carrière code : ontdek het geheim achter een succesvolle loopbaan met je MBTI-persoonlijkheidstypes (2010)

Susan Cain. Stil : de kracht van introverte mensen in een wereld vol geklets (2012)